Het lichaam – een slimme beheerder van de magnesiumvoorziening

Er is vastgesteld dat een verhoogd magnesiumgehalte in het bloed niet alleen kan komen door een goede magnesiumtoevoer. Ook door een tijdelijk verlies van magnesium uit het weefsel. Dit is vooral terug te zien bij verhoogde stress.

Lange tijd hebben we ons afgevraagd of de ophoping van magnesium in het bloed geen gunstige bijwerkingen zou kunnen hebben. Ook al is het een gevolg van magnesiumverlies.

Door middel van een studie die we in 2017 publiceerden in het “Journal of Endocrinology and Reproduction”. Hierin hebben we kunnen aantonen dat de looptijden in een run van 2400 meter beter waren naarmate het magnesiumgehalte hoger was. Hoe hoger het magnesiumgehalte hoe eerde het in het bloed kan komen. De deelnemers hebben immers voor de run geen magnesiumsupplementen gekregen. Het moest de opwinding zijn die voor de start meer magnesium uit de weefsels in het bloed heeft gepompt.

Waarom zou magnesium eerst door de opwinding worden weggetrokken als het vervolgens dringend nodig is in de cellen?

Het antwoord ligt zeer waarschijnlijk in een zuinige reactie van ons organisme. De delen van het lichaam die magnesium het hardst nodig hebben, hebben voornamelijk toegang tot het magnesium dat in het bloed aanwezig is. Een goed gedekte magnesiumtafel in het bloed wordt eerst geplunderd door degenen die magnesium het hardst nodig hebben. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de organen die het meest gestrest zijn tijdens het hardlopen, de spieren.

Dit leidt tot het besef dat de magnesiumtoevoer vanuit organen niet gelijkmatig verdeeld alle lichaamscellen bereikt. Hierbij ook de magnesiumtoevoer van buitenaf niet. Het organisme zorgt er op een slimme manier voor dat juist de delen die het op dat moment het meest nodig hebben van de meeste voedingsstoffen worden voorzien.

Universiteit Prof. Dr. Sepp Porta